Het verhaal van de profeet Jona is heel bekend. Een verhaal met mythische proporties, het staat ver van onze tijdsgeest. De profeet krijgt een duidelijke boodschap van God, maar – niets menselijks is hem vreemd – hij gehoorzaamt niet. Jona stapt op een schip naar Tarsis met alle gevolgen van dien. Het schip dreigt met man en muis te vergaan. Jona laat zichzelf over boord gooien en wordt opgeslokt door een grote vis.
In Jona 2 kunt u een indringend gebed lezen van Jona. Hij komt tot inkeer en lijkt tot inzicht te komen dat hij de woorden van God moet opvolgen en niet zijn eigen pad moet gaan.
Vervolgens wordt Jona voor de tweede keer door God opgeroepen om op pad te gaan naar Nineve. Hij brengt de boodschap van God nu wel over en de hele bevolking komt in een razend tempo tot inkeer. God krijgt berouw bij het zien van alle vastende inwoners (zelfs het vee vaste mee) in de stad en besloot de stad niet te vernietigen.
Jona is diep teleurgesteld in God, God is genadig, liefdevol, geduldig en trouw geweest. Dat was exact de reden voor Jona geweest om niet naar Ninevé af te dalen (Jona 4:2). Tot slot laat God een wonderboom groeien om de mokkende Jona van schaduw te voorzien terwijl hij uitkijkt over de grote stad Ninevé. Een dag later gaat de wonderboom dood en wordt Jona boos op God. Het boek sluit abrupt af met Gods reactie:
Jona 4: 10 Toen zei de HEER: ‘Als jij al verdriet hebt om die wonderboom, waar jij geen enkele moeite voor hebt hoeven doen en die jij niet hebt laten groeien, een plant die in één nacht opkwam en in één nacht verging, 11 zou ik dan geen verdriet hebben om Nineve, die grote stad, waar meer dan honderdtwintigduizend mensen wonen die het verschil tussen links en rechts niet eens kennen, en dan nog al die dieren?
Jona lijkt in zijn reis op weg naar Ninevé geleerd te hebben dat het geen zin heeft om weg te vluchten voor de boodschap van God. Ik geloof dat wij soms ook lijken op Jona. Wij rennen (vaak de verkeerde kant op), wij worden opgeslokt (door ons werk, het nieuws of alle verplichtingen), en wij worden uitgespuugd (door de maatschappij omdat wij niet meer presteren). Wij hebben momenten waarop de verantwoordelijkheid voor de hele wereld op onze schouders wordt gelegd, en wij hebben momenten waarop wij ons heel erg alleen voelen. Soms vinden wij, net als Jona, dat het leven ons te veel is. Wie wil er geen cruise boeken, op een schip stappen en wegvaren van zulke lasten?
Misschien lijken we meer op Jona dan we zelf willen toegeven. Negeren wij het Woord van God niet al te vaak? God is geduldig, trouw, liefdevol en genadig. Jona spreekt het zelf uit, het is zijn eigen geloofsbelijdenis. Jona lijkt vol te zitten met onbegrip en wrok. Het einde van het boek Jona is abrupt. God heeft het laatste woord in het Bijbelboek Jona. Het verhaal eindigt als het ware met drie puntjes … Hoe zou Jona gereageerd hebben? Wij kunnen Gods woord niet negeren. Misschien is het aan ons vandaag de dag om na te denken wat God van ons verwacht en hoe wij Zijn roepstem kunnen volgen?
Giel Stomphorst
