We reizen met ons getuigenis
Heb je het boek Handelingen wel eens rustig gelezen? Voel je vrij om dat te doen. Lucas was een arts maar ook een verhalenverteller bij uitstek. Lucas schreef het boek Handelingen als een document dat ervan getuigt dat Jezus leeft. Het zijn verhalen van gewone mensen met ongekende durf en een passie voor het levensverhaal van Jezus in een gebroken wereld.
De verhalen van: een verlamde man die opstaat en loopt, van een martelaar die zijn martelaren vergeeft, een verharde vervolger die broeder en apostel wordt, groepen in de kerk die zich verzoenen, grenzen die overschreden worden en mensen die enthousiast vragen: ” Wat moeten we doen?”
Al deze verhalen maken deel uit van het diepgaande effect van de opstanding van Jezus. We lezen van de ene grote doorbraak na de andere met alle actie die daarbij hoort. We lezen vooral in Handelingen 2:43-47 en 4:32-37 dat de eerste gemeente het goed deed omdat ze voor elkaar zorgden.
We leren van Lucas dat de kerk tenslotte de plaats is van waaruit God zijn opstandingskracht in de wereld lanceert. De gemeente is een soort thuisbasis, een veilige haven, een verblijfplaats op aarde waar de opstanding wordt gevierd, geleefd en beleefd. Hij vertelt het verhaal van een gemeente waar leden leefden met een passie voor de opstandingskracht van Jezus.
Lucas vertelt ons dat de apostelen ons herhaaldelijk vertelden over Jezus’ opstanding. De mensen waren zo te lezen nieuwsgierig naar het wel en wee van de kerk in Jeruzalem. Daarna kregen ze het verhaal van Jezus’ opstanding te horen.
Jezus’ opstanding deed de gemeente glimlachen omdat er visioenen voor hen werden geopend. Door de opstanding van Jezus keken mensen verder dan de gebroken wereld naar een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Daarom kon Stefanus glimlachen en de stenengooiers vergeven toen de stenen op hem neerregenden en zijn lichaam verpletterden.
Dat was het getuigenis van Lucas. Wat is ons getuigenis? Hoe ziet onze gemeente er vandaag uit? Als we willen weten hoe we eruit zien, moeten we elkaar onze verhalen vertellen en naar die verhalen luisteren. Wat is het eerste dat nieuwe gemeenteleden horen? Wat zijn de verhalen die mensen buiten onze gemeente horen? Welke verhalen worden keer op keer verteld? Welke verhalen moeten wij ze vertellen?
Hebben we verhalen van unanimiteit? Zijn er verhalen waaruit blijkt dat we om elkaar geven? Zijn er verhalen dat we leven vanuit Jezus’ opstandingskracht? Zijn er verhalen dat we mensen buiten Gods familie gaan meenemen en ervoor zorgen dat ze zich thuis en veilig voelen in de kerk van Christus?
Zijn er verhalen die getuigen dat we ons verheugen en de Heer prijzen? Kennen we de Barnabas van onze gemeente? Kennen we de jongens en meisjes die troost nodig hebben? Zorgen we ervoor dat mensen elkaar aanmoedigen?
Wij als Maranatha-kerk leven vanuit de opstandingskracht van Jezus, daarom zijn we ook een van hart en ziel. Onze geestelijke leiders leven vanuit de opstandingskracht van Jezus en daarom getuigen zij krachtig dat de Heer is opgestaan uit de dood en dat de genade van God groot is over ons allemaal. Wij leven vanuit de opstandingskracht van Jezus, daarom kunnen wij onze Heer elke dag met vrijmoedigheid loven en verheerlijken. We leven vanuit de opstandingskracht van Jezus, daarom houden we rekening met elkaar en zorgen we voor elkaar. Wij als geloofsgemeenschap leven vanuit de opstandingskracht van Jezus, daarom willen we het Jezusverhaal met vertrouwen aan hen vertellen buiten Gods familie om. We leven vanuit de opstandingskracht van Jezus, daarom willen we die buitenbeentjes uit de samenleving binnenhalen en thuisbrengen.
En dan moeten we ons ook afvragen: wat gaan we doen?
God heeft Zijn kracht niet verloren. De Heilige Geest heeft Zijn invloed niet verloren. Het Woord van God is nog steeds waar, het evangelie verandert nog steeds levens. En de geloofsgemeenschap die in Handelingen wordt beschreven, kan nog steeds voor ons bestaan, zelfs hier in onze gemeente. Het gaat niet om grootte, budget of gebouwen. Een kerk die het evangelie leeft, is een kerk met veranderde harten en verhalen om te vertellen.
Bedenk eens wat onze kerk kan zijn als we onze verhalen met elkaar en met anderen delen. Laten we van de Maranathakerk een spiegelbeeld maken van de eerste gemeente, geboren in de stoffige straten van Jeruzalem. Een kerk waar Jezus onze Verlosser zichtbaar zal zijn. Laten we de handen ineen slaan en van onze gemeenten één gemeente maken waar iedereen zich veilig en thuis kan voelen, één waar Jezus’ opstanding wordt gevierd, geleefd en ervaren. Een plek waar Gods verhalen worden verteld.
Jacques Steenkamp