Niet weten hoe het afloopt en toch…

Niet weten hoe het afloopt en toch weten dat het goed komt!

Sinds 27 februari is het snel gegaan. Voor de meeste gemeenteleden was het eerst een ver van mijn huis gebeuren. China is ver weg. Al snel veranderde dat. Ik denk aan Gerita en John van Veldhuizen. Hun zoon, schoondochter en kleindochter gingen vrijwillig in quarantaine omdat zij uit China terugkwamen. Wat wijs!

Ik denk aan de zaterdag 7 maart, waar Frits (mijn man) voor 4 vrienden heeft gekookt en we een mooie avond met elkaar hadden. We hebben niet kunnen bedenken dat 2 weken later dat absoluut niet meer mogelijk is, zelfs verboden is. Die zelfde zaterdag hebben Cor (Scherrenburg) en ik voor onze kerkdiensten handgel proberen te regelen. Een ware run was losgebarsten en met veel moeite hebben we een paar flesjes kunnen bemachtigen. De meeste kerkgangers liepen er langs en waren misschien zelfs nog lacherig er over. Wie had kunnen denken dat het voorlopig de laatste reguliere kerkdienst zou zijn.

Zou je dan nog gauw gegaan zijn, om nog gemeenschap met elkaar te ervaren? Om nog met elkaar te lofprijzen? Of zou je juist thuis zijn gebleven voor het risico dat het met zich mee brengt.

Ik ervaar het zelf als zegen dat we niet van te voren weten wat ons te wachten staat. Misschien was er anders wellicht paniek geweest. Nu kwam het nieuws per dag en werden de regels steeds iets verder aangescherpt.

We komen allemaal moeilijke situaties tegen. Kleinkinderen die we niet kunnen zien. Ouders die we als mantelzorgers niet kunnen verzorgen. Verpleeghuizen gesloten voor bezoek. Iedereen voelt die pijn, niemand ontkomt eraan.
Wat een zegen dat we een beamerteam hebben die elke uitdaging aan gaat en elke keer met een oplossing komt. In een paar dagen tijd hebben zij ervoor gezorgd dat we online de kerkdienst kunnen aanbieden aan alle gemeenteleden.

Vooral nu ervaar ik behoefte om God te danken voor de mogelijkheden en creatieve oplossingen die bedacht worden. Een online gemeente avond heeft afgelopen week plaatsgevonden. Wat een bijzondere bijeenkomst was dat. We vergaderen als kerkenraad online en als je geluk hebt, heb je dienst en mag je fysiek de kerkdienst bijwonen. Ook met het gebedsteam hebben we afgelopen week online gebeden. Eerst wat onwennig, maar wat een zegen om elkaar ook in deze periode te bemoedigen en voor de gemeente en gemeenteleden te bidden. Wat een Kracht mochten we ervaren.

De eerste tijd was het voor mij voornamelijk crisis management, zowel als voorzitter als in mijn bedrijf. En het ging zo snel dat de aanpassingen dagelijks gedaan dienden te worden. In mijn bedrijf was het eerst te druk om bijna goed werk te kunnen verrichten. We draaiden dubbele shiften en nog was het bijna niet te doen en dan opeens valt het werk bijna stil en stromen de eerste opzeggingen binnen. Hoe ga je daarmee om. Paniek? Nee, wel eerst verdrietig en balen maar als snel kan ik de knop omzetten. Hoe dat komt? Ik leef in vertrouwen op Hem, altijd! Mijn identiteit is in Jezus, elke dag. Ik weet, Hij zorgt voor mij, alle dagen en zeker ook in moeilijke tijden. Dat heb ik tijdens mijn ernstig ziek zijn, vorig jaar, ervaren. Er werd mij vertelt dat het kritisch was vanwege trombose. Dezelfde dag werd er door 2 zusters in geloof voor me gebeden en ontving ik Zijn vrede en rust. Niet weten hoe het afloopt, niet weten of je het overleeft, niet weten hoe je eruit komt en toch weten dat het goed is, wat er ook gebeurd omdat Hij erbij is. Zo tastbaar, zo kostbaar, zo aanwezig. Dan kan het niet zo zijn dat ik bij een volgende (corona) crisis Zijn aanwezigheid verloren ben. Hij is erbij en ik ben Hem er dankbaar voor.

Er is vaak voor mij gebeden dat ik een kantoor van vrede mag hebben. Ook al werkt bijna iedereen nu thuis, het kantoor van vrede is er. De telefonistes zetten hun beste beentje voor, zijn flexibel, leveren tijdelijk uren in, en staan voor elkaar virtueel klaar. Ik ben super trots en dankbaar voor dit team.

In de kerk is het bijzonder om te ervaren dat we een kerkenraad, beamerteam, afkondigingen, nieuwbrief redactie, kosters, enz hebben die met elkaar Zijn gemeente willen zijn. Iedereen die kan draagt zijn steentje bij. Wat ben ik trots op deze broeders en zusters in geloof! Mijn grootste uitdaging is zorgen voor Zijn gemeente. Ik kan enorm genieten van de creatieve broeders en zusters onder ons die telkens mooie ideeën opperen. En dan staan er mensen op die de ideeën uitvoeren. We zijn fysiek niet in de gelegenheid elkaar op te zoeken, maar mogen zien dat Hij omziet. De Kracht die daarvan uit gaat is groot.

Tot slot. De hoop beschaamt niet, omdat de liefde van God in onze harten uitgestort is door de Heilige Geest, Die ons gegeven is. (Rom 5:5) Blijf naar elkaar omkijken en ik bid u allen Gods Vrede en Rust van harte toe in deze tijd.

Het lied wat ik met u/jou wil delen is ‘Vul dit huis met Uw glorie’ https://youtu.be/DZnDeoDS3TM?t=1
In Christus verbonden,
Vera Hogewoning
Voorzitter