In ons dorp Lunteren behoren de kerken tot het vertrouwde straatbeeld. Al vele eeuwen staat de Oude Kerk op haar plek aan Dorpsstraat. Uit deze ene kerk zijn door de tijden heen allerlei andere kerkgenootschappen voortgekomen. De verschillende kerkgebouwen in ons dorp getuigen daarvan. De geschiedenis die hier achter schuilgaat was er niet altijd een om over naar Huis te schrijven.
Naarmate de tijd verstreek leerden we omgaan met de (leer)verschillen. Het lukte ons zelfs om, voor het eerst of opnieuw, elkaar op zondag te groeten als we op weg gingen naar ons eigen kerkgebouw. Ondertussen voegden de verschillende kerkklokken zich samen in één luide oproep om de zondagse samenkomst niet te verzuimen (Hebreeën 10:25). Na afloop van de samenkomsten openden de kerkdeuren zich weer en gingen we richting onze eigen koffie. Eenmaal thuis was er nog een moment(je) waarop we onze min- en pluspunten over dat wat we hoorden en zagen deelden. Deze gang van zaken herhaalde zich één of twee keer op een zondag. Veelal was het 52 zondagen per jaar hetzelfde liedje.
Al jaar en dag konden we kerkelijk gaan en staan waar we wilden. Er was niemand die ons een strobreed in de weg legde om een kerk naar eigen smaak te kiezen. Binnen onze eigen dorpsgrenzen was er voldoende keus. Wie in dit kerkmenu zijn of haar favoriete smaak toch niet kon vinden hoefde maar een paar kilometer verderop te gaan om aan zijn of haar trekken te komen. Dit alles speelde zich af toen naar de kerk gaan nog heel gewoon was. Inmiddels is er door deze gewoonte een forse streep gehaald. De gewone zondagse kerkgang is door één virus grotendeels verdwenen!
Het beieren van de kerkklokken is een restant van alles waarvan we dachten dat het tot aan de wederkomst van Christus wel zo zou blijven. De stromen van mensen die kris kras door Lunteren hun eigen kerkelijke weg gingen zijn opgedroogd. De kerkgangers die je nog wel ziet gaan zijn zij die een taak hebben om de samenkomst via internet doorgang te laten vinden. Alle anderen zitten thuis en wachten op een uitnodiging om weer een keer te mogen gaan. Terwijl we wachten nemen de zorgen wel toe: Wanneer zullen we weer voluit kerk kunnen zijn?
Deze vraag is begrijpelijk maar in Bijbels perspectief kun je bij deze vraag wel je vragen hebben. Want kerkzijn mag niet pas vorm krijgen wanneer haar deuren gaandeweg weer open mogen. De kerk is niet daar waar minimaal 500 gelovigen samenkomen. De kerk zoek je ook tevergeefs daar waar men alleen Psalmen zingt of daar waar men alleen maar in beweging komt als er een band de sterren van de hemel speelt. In de Bijbel wordt er niet over de kerk gesproken als een instituut maar als over een lichaam waarvan Jezus het hoofd is: ‘Samen bent u het lichaam van Christus’ (1 Korinthe 12:27).
Jezus roept Zijn leerlingen niet op tot het stichten van kerken of het bewaren van materieel erfgoed maar tot het navolgen van Hem (Mattheüs 4:19). Maar om Hem op de voet te blijven en te kunnen volgen is samenkomen in Zijn Naam wel onmisbaar. Aan deze samenkomst(en) heeft Hij Zijn presentie verbonden: ‘Waar twee of drie in Mijn Naam bijeengekomen zijn, daar ben Ik in hun midden’ (Mattheus 18:20). Waar Jezus, door Woord en Geest, het voor het zeggen heeft, daar is de kerk!
Wie deze belofte voor ogen houdt, die gelooft dat er vele kleine kerkjes zijn. Deze kleine kerkjes vlakken het verlangen om op te gaan naar het huis van de gemeente zeker niet uit, maar zij zijn niet afhankelijk van dat ene moment op die ene vertrouwde plek op zondag waar het er altijd op de ene en dezelfde manier aan toegaat.
Nu de grote kerken in ons dorp de deuren (nog) grotendeels gesloten dienen te houden, is het voor de kleine kerkjes de hoogste tijd om hun deuren te openen. Die geopende huisdeur kan een hartelijke uitnodiging zijn om de drempel bij God over te komen. Indien het dan in onze huiskamer, serre of tuin te vol wordt, dan brengen we hem of haar even een geopend deurtje verderop, ook al staat die huiseigenaar misschien wel in een andere geloofstraditie dan wij. En al die kleine kerkjes maken uiteindelijk die één grote kerk van Christus. Als we dan in de toekomst de vraag krijgen hoeveel kerken Lunteren telt, dan kunnen we met een gerust hart zeggen: Eén!
Cock Kroon
kw@maranathakerk.net
