Vrijmoedig vertrouwen!

Kees de Kort heeft in zijn Kijkbijbel de schreeuwende Bartimeüs prachtig verbeeld. Hij schreeuwt met rood-aangelopen hoofd, zijn handen versterken de decibellen, waarmee hij zijn Kyriegebed richt tot Jezus: Heb medelijden met mij! Hij schreeuwt het uit, en wanneer de mensen hem geïrriteerd vermanen gooit hij er een schepje bovenop. Jezus komt langs en dat is voor hem de kans van zijn leven, de mogelijkheid om van zijn blindheid bevrijd te worden. Die kans laat hij niet voorbij gaan.

Soms kan het lijden mensen teveel worden. Dan laten ze hun stem niet meer horen. Het heeft geen zin om hulp te roepen, want je wordt toch niet gehoord! Mensen kunnen de moed en de hoop verliezen op een antwoord, op een reactie. Wanneer je hun levensverhalen beluistert, dan hebben ze daar vaak hele goede redenen voor. Er kunnen ervaringen van diepe beschadiging  en teleurstelling onder liggen, die ze als heel jong kind al hebben opgedaan. Je raakt het vertrouwen kwijt dat er naar je gehoord en geluisterd wordt, dat er hulp kan komen. Je trekt je in tijden van lijden en stress terug op je eigen geïsoleerde eiland. Je laat je stem zakken en je gaat geloven dat je alleen voor alle moeilijkheden staat… Je gebed verstomt en de bittere berusting en psychische pijn liggen op de loer. Zomaar kun je erbij gaan denken dat het uiteindelijk allemaal aan jezelf ligt, aan hoe jij in elkaar zit: geen prater, geen bidder, niet zo makkelijk met andere mensen…

Misschien staat dat verhaal van Bartimeüs daarom juist voor stil geslagen mensen in het Evangelie. Hij schrééuwt tegen de klippen van de snauwende mensenmassa op, hij roept luid tegen alle conventies in zijn gebed om ontferming. Hij gooit het gewicht van zijn volledige stem in de schaal. En hij roept Jezus aan in zijn Messiasgestalte: Zoon van David! Dat is de Beloofde, degene, die redding brengt. Daar stelt Bartimeüs zijn hoop en vertrouwen op! Het is nu of nooit!

Jezus geeft gehoor aan die stem van Bartimeüs en laat hem bij zich komen. Wanneer Bartimeüs heeft verteld dat hij graag weer wil kunnen zien geeft Jezus hem het geschenk van de genezing. (Ook dat heet Kees de Kort iconisch weergegeven!) Jezus zegt er dan bij: je geloof heeft je gered. Jezus noemt dat schreeuwen en roepen ‘geloof’! Precies dát geloof, dát vertrouwen redt hem. Geloof dat niet bij de pakken neer wil zitten, geloof waarmee je vrijmoedig Jezus aanspreekt en het van Hem verwacht. Een geloof dat voorbij je eigen verlamming, voorbij je eigen blindheid is. Je ziet niets en toch hoop je op Zijn ontferming! Zo steunt de hoop ons geloof.

Ik gun u en mijzelf graag deze vrijmoedigheid, dit vertrouwen van Bartimeüs. Soms moet je het vertrouwen in je stem weer opdoen bij een vertrouwde ander. Maar laten we het er dan maar op wagen om vanuit onze onmogelijkheden om ontferming te roepen;  ons Kyriegebed te schreeuwen vanuit onze eigen nood en vanuit de nood van deze wereld. We schreeuwen ons vrij uit de schuld, uit de schaamte, uit alles wat ons bezwaart. Hij is de Zoon van David, de beloofde, Hij is de Levende, die door alle dood heen is opgestaan en ons ook doet opstaan.