Onze plannen?

De wereld om ons heen lijkt misschien wel stil te staan vanwege de Corona crisis. Aan de andere kant gaan de technische ontwikkelingen in een hoog tempo vooruit. Iedereen is op het moment druk bezig om zijn of haar werk klaar te maken voor het nieuwe normaal van de anderhalvemeter economie. Enerzijds is er fysieke afstand en worden agenda’s compleet leeg geveegd, anderzijds buitelen de ontwikkelingen in rap tempo over elkaar heen. We lijken van persconferentie tot persconferentie te leven. Onrust lijkt te overheersen en van
onze plannen komt maar weinig te terecht. 

Wat mij in de afgelopen weken niet losliet is dat wij telkens weer moeten leren vertrouwen op het plan van de Heer. Gods plannen zijn van een andere orde dan de onze. 

Wij kunnen alles wat om ons heen gebeurt niet altijd overzien. Soms lijken we het leven even te doorgronden en vrijwel direct daarna blijken we toch op het verkeerde spoor te zitten. Begin mei is er bij ons thuis voor de tweede keer een gezonde zoon geboren. De geboorte van een kind is altijd bijzonder en wonderbaarlijk. In het interbellum (de periode tussen de twee wereldoorlogen schreef de dichter Klaas Hanzen Heeroma (onder de pseudoniem Muus Jacobse) het volgende gedicht. Het gedicht verwoordt prachtig hoe juist de geboorte van een kind hoop en verwachting kan geven. 

Het kind

Ons is geen toekomst en geen keus gelaten:
wij moeten voort, verward en hulpeloos,
in een cultuur van films en radio’s
en soms, wat over het verleden praten.
Niemand ontkomt er aan… alleen het kind
is nog hetzelfde als voor duizend jaren.
Nieuw en verwonderd ligt het rond te staren
alsof de wereld pas vandaag begint.
O makker in ditzelfde grauw getij,
nog altijd komt het kind tot jou en mij.
Nog altijd kan de wereld nieuw beginnen
in ieder kind kan het opnieuw beginnen.
Zolang God kinderen in ons midden zendt,
heeft hij zich nog niet van ons afgewend.

Muus Jacobse, uit de bundel “De doortocht.” Gedichten. 1936

De geboorte van een kind laat ons stilstaan bij de toekomst. In wat voor wereld zou deze kleine man opgroeien? Blijkbaar durft God het aan om nieuwe mensen op deze aarde te laten komen, die telkens weer kunnen leven vanuit zijn belofte en trouw. Hij geeft ons steeds weer toekomst, hoe onzeker de tijdgeest ook is. Gods plan is zoveel groter dan het onze. Het beeld van een net geboren baby die onbevangen naar zijn omgeving kijkt, te midden van een wereld die stil lijkt te staan en tegelijkertijd enorm snel ontwikkelt en veel 
van mensen vraagt wil ik jullie niet onthouden. 

Deze kleine man heeft geen idee in wat voor een tijd hij op de aarde is gekomen. Hij mag van geluk spreken dat zijn wiegje in Lunteren staat, maar echt relevant is het te weten dat hij door God gewild en gezien is. Ook in deze tijd, misschien wel juist in deze tijd, vernieuwt God zijn verbond van kind tot kind. Dat geeft elke gelovige hoop en blijde verwachting voor de nieuwe dag die komt.

Giel Stomphorst